Wat ik zelf gemist heb, geef ik aan anderen. Graag had ik vroeger een mentor gehad die me leerde hoe ik met mijn hooggevoeligheid open kon blijven, zelfs als de wereld op me projecteerde. Iemand die me hielp vertrouwen te houden in mezelf, zelfs als ik viel.
Maar ondanks een liefdevolle jeugd en een enorm fijne opvoeding, was die ware mentor er niet. Dus werd het een weg van vallen en opstaan. Van mezelf leren beschermen met een pantser, om er daarna achter te komen dat dat pantser me net zo goed gevangen hield. Want hoe kon mijn licht stralen als ik het zelf afschermde?
Lang dacht ik dat ik mezelf moest beschermen tegen projecties, oordelen en afwijzing. Tot ik besefte: bescherming sluit me af, terwijl groei juist in openheid zit.
Dus leerde ik een andere weg. Geen coconnen meer, geen muren, geen veilige afstand. Maar voelen. Ontvangen. Erbij blijven.
Dat proces ging niet vanzelf. Het vroeg jaren oefenen. Spelen. Falen. Opnieuw proberen.
En dat is precies wat ik vandaag doorgeef. Omdat ik weet hoe eenzaam die weg kan voelen als je er alleen voor staat.
Soms is dat wat je zelf het meest hebt gemist, precies wat je hier te geven hebt.
Herken je dat?
